Eljött az a bizonyos Pont Debrecenben is
Szerző: Piskóty Teréz | info@dehir.hu Közzétéve: 2016.08.07. 12:00 | Frissítve: 2016.08.07. 12:01
Debrecen – Hernádi Judit, aki egy slágert választott élete mottójának, önálló esten dalolta el eddigi életét. Fiatalság, szerelem, férfiak, gyermek és karrier – nem maradt ki semmi.
„Sohase mondd, hogy vége, / Csak azt mondd, hogy ennyi megérte. / S ha megérte, jöhet egy PONT, / Mit mondanod kell, ó, mondd!” A lusta lány, ahogy magát nevezte Hernádi Judit, nem félt a számadástól, csak mondta, mondta. Zenés est keretében mesélte el életét a rá jellemző öniróniával. A dalok nagy részét Heilig Gábor szerezte és kísérte is az előadás alatt zenésztársaival.
A művésznő szüleivel kezdte a történetet családi képek segítségével felidézve azt, amire még nem emlékezhetett. Mint kiderült, a kezdetektől vonzotta a színpad a bábszínházon keresztül. Csak egy nagyon rövid ideig gondolt arra, hogy inkább fizikatanár lesz, de ez az ötlete az első iskolai tanórán ugrott is. Majd következett az, amikor megcélozta a világot jelentő deszkákat. A főiskola ideje alatt a szerelmet is kereste. Kendőzetlenül, de a teljesség igénye nélkül mesélt az életében fontos szerepet játszó férfiakról és csalódásairól is a színésznő, hozzátéve, hogy a kor forradalmárai közé tartozott. Sokszor megjelent életében a zöldszemű szörny is. A reménytelen szerelem sem kerülte el, hiszen az énekórán elrabolta a szívét Beethoven…
Természetesen élete legfontosabb pillanatát sem hagyta ki, így megismerhette a közönség az anya szerepben is. Következett a karrier, a szerepek, a neki írt dalok, az évek múlása és az ezzel járó filozófia. A színész feladatát is megfogalmazta nagyon szemléletesen: egy forró nyári éjszakán jégtáblába kell írnia a nevét. Ezt minden kezdő csepűrágónak meg kellene fontolnia.
A színésznő szerint az öregedés művészetét is ki kell tanulni, hiszen erre az egyetlen megoldás a gyors halál. Ezt Hernádi Judit viszont Woody Allen szavaival szeretné kikerülni: nem félek a haláltól, egyszerűen csak nem szeretnék akkor ott lenni, amikor bekövetkezik. Mindezt azzal zárta, hogy az élet egy ócska kabaré. Egy színész szájából ez azért sokkal többet mond.
A hazaszeretet is megcsillant az előadásban, de nem naivan. Hernádi Judit vallomásából nyilvánvaló lett, hogy hibáival együtt szereti kis országunkat és a benne élőket.
Az estnek különös varázsa volt, ahogy a színpadnak is. A dalok dallamosak voltak, különös humorral. A díszlet miatt el sem téveszthette az ember az előadást, de nem volt túlságosan erőltetett. Modern volt és praktikus. Hernádi Judit könnyed volt a színpadon, de nem tudta levetkőzni színésznői mivoltát. Háromszor öltözött át az előadás közben. A kiszólások a nézők felé utánozhatatlanok voltak, sőt néha személyeskedőek. Olyan érzést keltett ez az egész, mintha régi jó barát lenne számára a közönség, sőt talán azt várta néha, hogy a sorokból valaki ki is egészíti az elmondottakat.
A költészet sem maradt ki a repertoárból. Elsősorban Weöres Sándor és Szabó Lőrinc verseket hallhatott a közönség, de ezek nem tették komollyá az estét, inkább színesítettek rajta. Iróniát rejtett a dalokba, versekbe, történetekbe, mozdulatokba, szóval mindenbe. Érződött a kabaré az élet tragédiáival együtt. A ráadás sem maradhatott el, és szépen kirajzolódott az összkép a nézőkben arról, hogyan lett a naivából mára díva.
Felcsendült az előadás címében megjelenő sláger is, mely minden sorának eleget tett a színésznő, hiszen újat hozott azután a pont után: „Sohase mondd, hogy túl vagy már mindenen. / Sohase mondd, hogy tovább már nincs nekem. / Mindig van új és még újabb, hát várd a csodát, / De sohase mondd, hogy nincs tovább.”
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)