„Nincs időnk félni”: egy hős debreceni tűzoltóval beszélgettünk
Szerző: Rituper Tamás | rituper.tamas@dehir.hu Közzétéve: 2016.10.16. 09:04 | Frissítve: 2016.10.17. 17:52
Debrecen – Mint minden kisfiú, Szabó Lajos is tűzoltó akart lenni, de ő az is lett. Nemrégiben kapta meg a Bátorság Érdemjelet.
Idén tíz ember kapta meg a Bátorság Érdemjelet, köztük Szabó Lajos, a Debreceni Hivatásos Tűzoltóparancsnokság különlegesszer-kezelője. Szabó Lajos 18 éve szolgál tűzoltóként, bátorságról és félelemről, bajtársiasságról beszélt nekünk, és arról, hogyan élnek meg fizetésükből a tűzoltók.
Dehir.hu: Mivel foglalkozik egy különlegesszer-kezelő a tűzoltóságnál?
Szabó Lajos: A tűzoltóságnál különleges képesítéseket lehet szerezni egyes eszközökre és gépjármű-típuscsaládokra. A különleges szerek közé soroljuk többek között a tolólétrás tűzoltóautót, az emelőkosaras magasból mentőt és a vízszállító, illetve habbal és porral is oltó fecskendőt. Ezeket kezelem én.
Dehir.hu: A Bátorság Érdemjele hivatalos indoklásánál az áll, „egy lakástűznél a felderítés, élet- és tárgymentés során kiemelkedő gyorsasággal és eredményességgel járt el.” Mesélne az esetről?
Szabó Lajos: Januárban Debrecenben, a Trombitás utcában egy négyemeletes társasházban, egy második emeleti lakás égett teljes terjedelmében. Szerencsére nem éjszaka, hanem délelőtt 11 óra körül csaptak fel a lángok, így a lakókat hamar biztonságba tudtuk helyezni. Ezután már nem az életmentésre kellett koncentrálnunk, hanem arra, hogy ne terjedjenek tovább a lángok és hogy ne keletkezzen még nagyobb kár az épületben.
Dehir.hu: Benne van a tűzoltók tudatában, hogy vajon én mikor kapom meg a Bátorság Érdemjelet?
Szabó Lajos: Én nem nagyon gondolkodtam ezen, számomra hatalmas meglepetés volt. Kaptam egyszer egy telefont, hogy ekkor meg ekkor jelenjek meg a Belügyminisztérium központi épületében, hogy átvegyem az érdemjelet. Hirtelen azt sem tudtam, mit mondjak, de persze nagyon örültem neki. Az az igazság, hogy jó pár éve még többen megkapták ezt a kitüntetést, amivel pénzjutalom is jár. Most valamiért szűkült ez a keret, persze így azért nagyobb valamivel a rangja a kitüntetésnek.
Dehir.hu: Ha megkérdezünk tíz kisfiút, hogy mi akar lenni, ha felnő, kilenc biztosan azt válaszolja, hogy tűzoltó, aztán persze kevesen lesznek tényleg azok. Ön is gyerekként választotta ezt a hivatást?
Szabó Lajos: Igen, bár hozzá kell tennem, nálunk ez „családi vállalkozás”, mivel mind édesapám, mind nagybátyám tűzoltóként szolgált a debreceni hivatásos tűzoltóságnál. Sokat bejártam édesapámhoz, nagyon megtetszett a közeg, lecsúsztam a csúszdán, próbálgattam az eszközöket, így hamar eldőlt sorsom. Most pedig immár 18 éve taposom ezt az utat.
Dehir.hu: Sokat hallani, hogy sok a munka, kevés a pénz, igaz ez?
Szabó Lajos: Nálunk egy 24 órás szolgálatot 48 óra pihenő követ. Így egy héten három vagy két napot vagyunk szolgálatban. S valóban kereshetnénk többet. Mivel elviekben sok szabadidőnk van, számos tűzoltó vállal másodállást, hogy az anyagi lehetőségeket kompenzálja, csak hát a 24 órás szolgálatot nem véletlenül követi 48 óra pihenő. Ha valaki ezt is munkával tölti, a testi épségét is veszélyezteti és szellemileg is kimerül, mégis sokan megteszik ezt, hogy mindent meg tudjanak adni a családjuknak.
Dehir.hu: Ha az ember beül egy autóba, ritkán gondol arra, hogy akár komoly balesetet szenvedhet. Így van ez egy tűzoltónál is bevetés előtt?
Szabó Lajos: Akkor nincs időnk félni. Olyan stressz és adrenalin hatása alatt vagyunk, hogy csak azzal foglalkozunk, hogy segítsünk, nem pedig azzal, hogy mi történhet velünk. Vannak persze rizikósabb helyzetek, ha egy szobával arrébb megyünk felderíteni, felrobban egy gázpalack, ha egy másik ajtón megyünk be, leszakad alattunk a födém. Ezeket a helyzeteket utólag kielemezzük, s van persze bennünk óvatosság, de a félelemérzet a bevetésen nem jelentkezik, nálam legalábbis nem.
Dehir.hu: Egy-egy ilyen eset után, amikor kiderül, hogy ha rossz ajtót nyit ki, meg is halhatott volna, este el tud aludni?
Szabó Lajos: Nehezen, de el. Voltak persze nekem is álmatlan éjszakáim, de ezeket a helyzeteket nem szabad sokáig magában tartogatnia az embernek, mert az nem vezet jóra.
Dehir.hu: Félti otthon valaki?
Szabó Lajos: Van egy nagyon szép feleségem és két szép, 10 és 12 éves gyermekem, ők természetesen minden este épségben várnak haza.
Dehir.hu: Az ő arcuk nem ugrik be egy-egy bevetésen?
Szabó Lajos: Értem, mire gondol, de bennem a balesetek erősebb nyomot hagynak. Ha kiérek egy nagyon súlyos baleset helyszínére, akkor gyakran gondolok a családomra.
Dehir.hu: Most már katasztrófavédelemnek nevezik a szervezetüket, de önöket azért még csak tűzoltóknak hívjuk. A munkájuk mekkora részét teszi ki a tűzoltás?
Szabó Lajos: Valóban egyre szerteágazóbb a munkánk, most például már a kéményseprés is hozzánk tartozik. A tűzoltás egyre kisebb szelete a munkánknak. Valószínűleg a biztonsági eszközök terjedésének és a felvilágosító kampányoknak is köszönhető, hogy egyre kevesebb a tűzeset is, bár azért szinte minden napra jut egy. A munka egyébként nagyon időjárásfüggő, esősebb időszakban állandóan szivattyúzunk, szeles, viharos időben a fakidőlések adnak sok dolgot, nyáron pedig az avartüzek.
Dehir.hu: Említette, hogy 18 éve szolgál. Melyik volt a legemlékezetesebb esete?
Szabó Lajos: A legemlékezetesebb tűzeset a pár éve történt Fényes udvari tűz volt. Egy tízemeletes társasház több szintjén égtek lakások, az egy komoly beavatkozás volt, s nagyon kemény munka volt megfékezni a tüzet. A megrázóbbak azonban a balesetek, volt olyan, hogy a szerencsétlenül járt szomszédom holttestét kellett kiszabadítani egy járműből, egy másik balesetnél pedig egy munkatársam sérült súlyosan. Voltak extrém helyzetek is, egyszer például a Kenézy Kórházból kérték a segítségünket. Egy úr valami csintalanságot csinálhatott, erre az asszonya beleállított egy házilag kovácsolt gereblyét a fejébe. A gereblye fokai három centi mélyen voltak a koponyájában. Az agysebész azt mondta, hogy csak egyenként tudja kioperálni a fokokat, s arra kért minket, vágjuk szét a gereblyét. Két lehetőségünk volt, vagy a feszítővágó vagy a flex. A másodikat választottuk, mert az biztonságosabb volt, de azért meglehetősen furcsa volt a műtőben leflexelni egy ember fejéről a gereblyét.
Dehir.hu: A tűzoltók kapcsán az embereknek a hősiesség mellett a bajtársiasság jut eszébe. Megvan ez a mai napig?
Szabó Lajos: Egyértelműen, olyan erős ez a kötelék, hogy a beavatkozásoknál szinte elég egy-egy nézés, egy mozdulat, s tudjuk, mit kell csinálnunk. Ugyan most elég fiatal az állomány, de igyekszünk mindenkit megtanítani mindenre, és a napok, bevetések során összerázódik a társaság.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)