Jobban szólt az Apollóban a Tankcsapda-film, mint Budapesten
Szerző: Szénási Miklós | szenasi.miklos@dehir.hu Közzétéve: 2016.05.12. 09:24 | Frissítve: 2016.05.12. 11:06
Debrecen – A három rohadék rockcsempész nyers, szókimondó, őszintének tűnő film három ötven közeli srácról, akiknek az élete a rock.
Siker, pénz, nők, csillogás: ez a rocksztárok élete, akik a drogot meg a piát is ingyen kapják. Valami ilyesmit gondol az emberek többsége arról, milyen lehet a csúcson sütkérező zenésznek lenni. Olyannak, akivel tele vannak a rádiók, az internet, akikre stadionnyi tömegek járnak. A valóság nem feltétlenül ennek az ellenkezője, de azért sokkal árnyaltabb.
Lévai Balázs Tankcsapda-filmje bepillantást enged egy olyan debreceni csapat életébe, amelyik több mint negyedszázada gyűri az ipart. „Amikor elindultunk Debrecenből, még ilyen kicsik voltunk” - mondja Lukács Laci, a frontember, és mutat is az ujjaival valami irgalmatlanul picikét. Aztán sztárok lettek. Befutott a banda, beérett a siker. Kemény munka volt mögötte. Hajtás. Utazás. Lemondások sorozata. A film sok mindent megmutat erről a három, lassan negyvenes éveik vége felé járó zenészről, akik saját bevallásuk szerint alapvetően soha nem teregették ki a magánéletüket.
Lévai Balázs stábja 38-40 napon át kísérte őket a jubileumi 2014-es évben. A zenészek hamar megszokták a kamerák állandó jelenlétét, annyira, hogy utólag sokszor már nem is emlékeztek, mennyi mindennél ott voltak a filmesek.
Nagy év volt ez, több ezer kilométeres utazásokkal, koncertekkel. Buli Kassán, Bécsben, Koppenhágában. A végére teljesen kész is lettek a fiúk, mondta Lévai Balázs az Apolló moziban tartott filmbemutatót követő beszélgetés során. Itt elhangzott az is, hogy ez a film eredetileg nem mozis forgalmazásra készült, hanem DVD-re, ami majd május 13-án jelenik meg. Ám előtte 10-én a budapesti közönség láthatta, 11-én pedig a debreceni. És az Apollóban jobban szólt a rock, mint az Urániában – ezt is Lévai Balázs mondta.
A film megmutatja a három zenész, Lukács László, Fejes Tamás és Sidlovics Gábor hétköznapjait. Milyen reggeltől estig a turnébuszban ülni, benzinkutaknál enni-inni, út szélén pisálni. Vitázni a technikusokkal, hogy az arcukba kapják a fényt és semmit nem látnak. Tárgyalni a szponzorokkal, hogy kellene még egy ingyen videó. Futni a személyi edzővel (Lukács), verni a bokszzsákot (Sidlovics), enni egy jó szalonnás tojásrántottát (Fejes). Milyen a koncert után bulizni még, aztán beesni az ágyba, és próbálni kimászni reggel 11-kor, mert menni kell, jön a következő, meg a következő koncert. Benne van a tetoválószalon, a dedikálások, vagy éppen a buli a vízilabdacsapattal. A fiúk másnapos fejjel, néha pocakosan, pálinkával, sörrel a kézben. Sok jó poén is. A vita, hogy menjenek-e a Szigetre játszani vagy sem. (Erős érvelés, miért nem. Aztán mégis ott játszani.) Pénz, csajok, alsógatyás jelenetek – minden belefért ebbe a filmbe. Ami még az olykor kendőzetlenül szókimondó szöveg ellenére is (mégiscsak rockzenéről van szó, ezt nehogy elfeledjük már!) egészen jól sikerült alkotás. Nem hibátlan és nem mentes a sztereotípiáktól sem, de jó arra, hogy megmutassa, Debrecenből is lehet sztárrá válni – a szó legjobb értelmében. A cívisváros egyébként keretes szerkezetet ad ennek a filmnek, hiszen itt indul, s itt végződik. (Csak a film, nem a Tankcsapda-sztori.)
Jó húzás, hogy nem megy vissza a legeslegelejére, nem onnan kezdi a sztorit, hogy milyen volt, amikor három húsz év körüli srác összeállt és elkezdett zenélni. Van pár mondat arról, mi mindent megtettek a sikerért, de ennyi. Ez pont elég. Nincsenek nagy megfejtések. Munka van, meg szerencse. A zene imádata. S lemondások is: Lukács Laci nem nősült meg soha (a leghosszabb kapcsolata pár éves volt, a legrövidebb 15-20 másodperc, ahogy ironizál), Fejes Tamás elvált, Sidlovics pedig, mint mondta a világ legszerencsésebb embere, mert a felesége végtelen türelemmel viseli rockzenész életmódját. Sok ismerős arc feltűnik a filmben: a menedzser Bakó Csaba vagy a régi zenésztárs, Labi éppen úgy, mint Szabó Simon, a Megdönteni Hajnal Tímeát hőse vagy Hernádi Zsolt, a MOL-vezér.
Tanulság? A rock örök és elpusztíthatatlan, vagy valami hasonló. Ahogy azt a rajongók el is várják, mert azt semmiképpen ne felejtsük el: ez a film nekik készült, mint ahogy a lemezek, a pólók, és az összes megvásárolható kegytárgy és relikvia is. Ahogy Lukács Laci megfogalmazta, ne várja tőle senki, hogy olyan dalokat írjon, mint húszévesen. Nem is várjuk. Elég, ha tudjuk, nagyjából hova vezetett az út a legjobb méregtől addig, míg a zenekar elmondhatta: urai vagyunk a helyzetnek.
A filmpremier végén pedig a debreceni közönség láthatta a legújabb Tankcsapda-klipet is, amiről itt írtunk.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)