Folyt a könny a tévéből, sírtak az énekesek
Szerző: (szem) | info@dehir.hu Közzétéve: 2011.10.10. 10:32 | Frissítve: 2011.10.10. 10:32
Már-már lavórt kellett a tévé alá tenni, annyian sírtak a tehetségkutató vetélkedőn, mikor döntöttek a mentorok. Normális ez? Tényleg az a szórakoztató főműsoridőben, ha férfiak és nők zokognak a képernyőn? Ez minden vágyunk? Jegyzet.
Hálás téma az emberi hülyeség. Ebből a televíziózás jóvoltából bőséges mennyiségben részesülhet a magyar fogyasztó is. S nem azért, mert tanulságos emberi sorsokat és felkavaró, egyúttal megható drámákat mutatnak be: a főműsoridőt nem ilyesmi tölti ki, hanem a show. Aminek része a vér, a szex – és a könny is.
Az RTL Klub tehetségkutatójának jóvoltából már-már lavórt kellett tenni a tévé alá annak, aki belenézett az október 9-i adásba. Itt a zenei versengés mentorai, Keresztes Ildikó, Nagy Feró, Geszti Péter és Malek Miklós arról számoltak be, milyen döntést hoztak. Megmondták, ki megy, ki marad. Ennyi történt, de ez épp elég volt ahhoz, hogy országos nagy sírás-rívás, zokogás kezdődjön. Csak az első tíz percben már három versenyzőnél eltörött a mécses.
Hogy klasszikust idézzünk, a kiváló és sokoldalú szakembert, a Laár András megformálta Besenyő Pista bácsit: ez „nooormális”? Szerintünk nem. Van helye az ember életében a sírásnak, nem vitás. Nem lehetünk érzéketlen taplók, néha még a férfi is zokoghat. A halál, a betegség, a szerelmi bánat megviselheti a legkeményebbeket is. Van akkora súly, mely alatt a legtökösebb fickó is összeroppan. Nem vitás, hogy egy tévés vetélkedő is lehet nagyon fontos, kiemelt helyet foglal el az énekesek életében, akik nagy nyomás alatt küzdenek, hiszen az álmokról van szó, a vágyakról, a reményekről, tétre megy. De annyira talán mégsem kellene drámázni, hogy ország-világ előtt bömbölni kezdjenek a hölgyek és urak.
Székely Éva nevét nem biztos, hogy ismerik a versenyzők. A magyar úszósport kiemelkedő alakja, többszörös olimpiai bajnok könyvet írt Sírni csak a győztesnek szabad címmel, ami talán 1981-ben jelent meg először. Ha nem ismerik, olvassák el. Tanulságos történet.
Győzni is, meg bukni is tudni kell ugyanis. A zokogás ilyen helyzetben, egy ilyen show-ban nem stílusos. Attól, hogy a szereplők eljátsszák Ofélia őrülési jelenetét és a gyászoló Hamlet tragédiáját, még nem lesz több és szebb ez az egész, mint ami. Nem ez a veszteség, hanem amit az afgán, az izreali meg a palesztin anyák naponta átélnek, meg amikor bomba robban a londoni metróban és ezrek halnak éhen Afrikában. Ez csak egy tévéműsor, nem kevesebb, de nem is több. Mások sírása egy tévéshow-ban, ezer évben egyszer még akár megható, felemelő is lehet. A sok zokogás viszont ellenkező hatást vált ki. Pityergő lányok és fiúk látványa csak egy ideig szórakoztató.
Ez csak egy vetélkedő. Ha vége, másnap is felkel a nap, kifő a kávé, lehet megölelni a gyereket, a nagyit, a társat. Menni munkába, vásárolni, takarítani. Esetleg újabb versengésre jelentkezni, vagy vetélkedés helyett kitalálni, hogyan lehet a tehetséget valóra váltani. Például énekléssel.
Fotó: xfaktor.rtlklub.hu
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)