Nézünk, de nem látunk: Pest megér egy napot, még a debreceni utazónak is
Szerző: Árvay Sándor | arvay.sandor@dehir.hu Közzétéve: 2016.10.15. 10:02 | Frissítve: 2016.10.15. 10:05
Budapest - Ügyes-bajos teendőink gyakorta szólítanak a fővárosba, ám a nagy rohanásban elfelejtjük felfedezni azt, ami érintésközelben ott van előttünk. Képes útirajz.
Pestre járni szokás. Mondhatjuk azt is, hogy napi szükséglet. Megyünk, mert ott a munkahelyünk, ott a főiskola vagy egyetem, ahol tanulunk. Útra kelünk, mert ügyet kell intézni, olyat, ami nem tűr halasztást, interneten sem bonyolítható. Indulunk tárgyalni, üzletelni, vagy csak éppen csevegni valamely fontos emberrel, régi ismerőssel.
Felmegyünk Pestre. S tiltakozik ugyan lokálpatriotizmusunk, önérzetünk e megfogalmazás ellen, mégis így fogalmazunk. Fel, azaz a fővárosba, s le, azaz haza. Mintha ez lenne a hivatalos irány-meghatározás.
Megyünk. Vonattal vagy kocsival. Útnak indulhatunk egyedül vagy az asszonnyal, jöhet velünk testvér, gyermek, unoka, társulhat hozzánk munkatárs, állandóan fecsegő nagynéni. Mi magunk is lehetünk csatolt részek, amikor valamely iskolai csoport szülői, nagyszülői önkénteseként próbálkozunk a fővárosra rácsodálkozó nebulókat megóvni az elbóklászástól.
Úticél a bevásárlóközpont, a csak itt található szakáruház. Jegyünk lehet színházba, különös koncertre, ritka kiállításra. Látni akarjuk a világhírű karmestert, közelről megcsodálni a sportsikerek hősét, hallani a népszerű zenekart. Részesei akarunk lenni a vásári forgatagnak, a Loki újabb meccsének, a fesztivál zsongásának.
A debreceni polgár pesti ottléte nem napokban, hanem órákban, sokszor percekben mérendő. Nem az igény, hanem a menetrend alakítja. A vonat érkezésétől az indulásig. Rohanni kell – arra van idő, ami az eredeti célkitűzés.
Megszokott útvonalakon járunk. Leszegett fejjel rohanunk el emléktáblák, szép stukkók, hívogató kapubejáratok előtt, kimarad emlékeink közül a Duna csodás panorámája, nem pihenünk meg apró kávéházakban, nem tekintünk a magasba, a szép kupolákra, a különös szobrokra.
Nyitva van a szemünk, de nem látunk.
Így van ezzel az alkalmi Pestre-járó, de az életéből csaknem harminc évet ott töltött, s aztán újból cívis polgárrá lett debreceni utazó is. Aki, rádöbbenve, hogy miből marad ki a mindennapos rohanásban, egy napsütéses őszi szerdát arra szánt, hogy megismerje azt a Budapestet, melyről az évtizedek során már azt gondolta, nem tud újat nyújtani.
Turistaként szemlélődött. Jegyet váltott a Hop on/Hop off városnéző buszra, s kihasználva azt, hogy 24 óra alatt bárhol leszállhat, s bármelyik állomáson újra csatlakozhat a túrához, s még hajókázásra, akár villanyfényes Duna-parti nézelődésre is feljogosítja a tikett, egy napra elmerült a magyar főváros szépségeiben.
S a képek közreadásával reméli, hogy kedvet csinál egy laza nézelődéssel teli pesti naphoz debreceni utazók körében is.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)