„Istenem, add, hogy ne ítéljek!”
Szerző: Nyírő Gizella | info@dehir.hu Közzétéve: 2011.02.01. 21:23 | Frissítve: 2011.02.01. 21:23
Lélekemelő élményben volt részük azoknak, akik elfogadták a meghívást a derecskei Művelődési Központ és Könyvtár olvasótermébe, ahol „Istenem, add, hogy ne ítéljek!” címmel a 120 évvel ezelőtt született Reményik Sándor életútját és munkásságát felidéző verses-énekes műsor részesei lehettek.
A műsor első felében Erdei Sándor költő, újságíró ismertette az 1890. augusztus 30-án Kolozsváron született, majd 51 éves korában ugyanott elhunyt Reményik Sándor életútját. Reményik Sándor a két világháború közötti erdélyi magyar irodalom kiemelkedő alakja volt, aki életében számos díjat kapott, ám a legutóbbi időkig viszonylag ismeretlen volt Magyarországon. Őt és költészetét 1945 után – politikai okokból – száműzték a magyar irodalomból.
A trianoni békediktátum után emberkerülő, kiábrándult lett. Elhallgatott, a magányosság szigetére vonult. Ez a Reményik szenvedő, halk hangú ember volt – ecsetelte Erdei Sándor. A kisebbségi létformát megélő Reményik megérezte népe felmorzsolódását, ám minden erejével a magyarság érdekeiért küzdött. Sírja a kolozsvári Házsongárdi temetőben van, sírfeliratán ez áll: „Egy lángot adok, ápold, add tovább!”
Az 1918 és 1942 között Kolozsváron megjelent verseit két kötetben 2005-ben adták ki, s az alapvető európai nyelvekre is lefordították. Erdei Sándor Kölcseyhez hasonlította Reményik Sándort, mert mindketten nemzeti költők, akikből a kor fájdalma beszél. Mindketten puritán, zárkózott, talpig férfiak voltak, akik kevés emberrel érintkeztek, s akiknek az asztaláról hiányzott a nikotin és az alkohol.
Erdélyi Márta előadóművész tolmácsolásában egy tucat Reményik-vers hangzott el, többek között az Örök tűz, a Szerenád, Eredj, ha tudsz, Nem nyugszunk bele, Templom és iskola, Lélektől lélekig, A sírtól a bölcsőig, Ó, régi versek, Végrendelet. A versek között pedig Kelemen Ágota népdalénekes erdélyi népdalokat adott elő.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)