Valódi Rocker – egy Harley-Davidsont teszteltünk
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2011.07.30. 18:50 | Frissítve: 2011.07.30. 18:50
Debrecen – Bár a Harley-Davidson Softail modellcsalád tagjaként mindössze néhány esztendeje – 2008-ban – jelent meg, mégis 2011 az utolsó éve a márka választékában a Rockernek.
A hagyománytiszteletéről, valamint a legújabb technológiai megoldások nem kifejezetten eszeveszett hajszolásáról ismert Harley-Davidson is úgy dönt néha, hogy sikeres modelleknek is búcsút int. De hát így születnek, majd erősödnek a legendák, s aki a Rocker-legenda részesévé kíván válni, annak most már bizony igyekeznie kell…
A minap szerencsénk volt elidőzni kicsit egy Rocker nyergében. Az általunk kipróbált fekete színű példány nem volt teljességgel abban az állapotában, ahogyan a gyárból kikerült, ugyanis például a lámpaházat, az indexburkolatokat, valamint a küllőket és a felnik közepét is utólag fényezték át feketére. E modell esetében is elmondható, hogy „a látszat csal”, azaz a műszaki adatok egynémelyike alapján – a gép teljesen feltankolva 330 kilót nyom –, iszonyúan robosztusnak és ennek folytán nehezen kezelhetőnek tűnő jármű a valóságban szinte „kezesbárány”.
Erről már akkor némi fogalmat alkothatunk, amikor elhelyezkedünk a fotelkényelmet nyújtó nyeregben, s megragadjuk a kormányt, melyet mintha teljességgel ránk szabtak volna. A kuplung – a Harleyk hajdan hírhedt „kétkezes” kuplungjaival ellentétben „vajpuha”, a sebességváltó pedig a klasszikusan férfias, fémes kattanással veszi a fokozatokat. Az 1584 köbcentiméteres lökettérfogatú – 96 köbinches – Twin Cam erőforrás hatalmas nyomatékkal indítja el és tartja mozgásban a járművet, mely úgy halad, mintha valamiféle óceáni áramlat mozgatná – kis képzavarral élve szinte „hömpölyög” az úton. Ehhez hozzájárul a hatsebességes váltó is. Az alacsonyabbak számára talán kissé kényelmetlen a Rocker jócskán előre tolt lábtartója, de pusztán megszokás kérdése ez a valóban cruiseres testhelyzet. Az utazás kényelmét csak fokozza a hajdani merevvázas (Hardtail) motorokat idéző küllemű jármű extra – 240 milliméter széles gumival szerelt – hátsó kerekének rejtett, két központi rugóstagos, lengővillás felfüggesztése. A hátsó széles felni és gumi a motorjaikat átépítők mániája, s ez bizony komoly átalakítási munkát és költséget igényel. A Rocker ezt fölöslegessé teszi, mivel eredendően így készül.
Ez a modell például bár rendkívül egyszerű és olcsó – 20/50W-s – ásványi olajat igényel, mégis 8000 kilométeres szervizintervallummal bír. A Rockerrel megérezhetjük, hogy a „Harley-életérzés” nem csupán duma. Az egész jármű olyan, mintha csakis azt a célt szolgálná, hogy élmény legyen a motorozás. Elpusztíthatatlannak tűnő, s – ma már – egyenletesen járó erőforrás, egyszerű kezelhetőség, jó irányíthatóság, tökéletes kényelem…
A próbaút után Illés Tamással kicsit elfilozofáltunk azon, ugyan mi oka is lehet az amerikaiakanak arra, hogy ezt a pompás járművet jövőre levegyék a palettáról. A Harley-Davidson Goldrex nyíregyházi üzletágvezetője szerint ez valószínűleg azzal magyarázható, hogy relatíve túl sok modell volt már a Softail-családban, s más gépeknek kell „helyet csinálni”. Ezt a vélekedést látszik igazolni az is, hogy a gyönyörű Springer-villás Cross Bones sem fog már szerepelni a 2012-es Softail-kínálatban. A Harleynál a trend egyértelműen az egyszerűsödés és a könnyen kezelhetőség irányába mutat. Ennek az sem mond ellent, hogy míg a motorok elektromos rendszerében eddig szokványos kábeleket használtak, a 2011-es Softailokban már a számítógépekben megszokott adatátviteli hálózat van. Ez ugyan a járművek utólagos, otthoni „barkácsolását” igencsak megnehezíti, viszont a gyárban vagy a szervizben egyetlen kattintással meg lehet változtatni például a világítás paramétereit. A jármű ennek a vezetékelésnek a segítségével több diagnosztikai adatot is szolgáltat magáról. Míg eddig egy elektromos probléma felderítése bonyolult is lehetett, ma akár pillanatok alatt akár számítógépes hibakód is jelezheti az azonosított problémát. Vannak persze olyan „ortodox” harleysok, akik ennek a technikai megoldásnak nem kifejezetten örülnek, viszont a karburátort is fel kellett, hogy váltsa az injektor, mert másképpen a Harley-modellek sem tudtak volna megfelelni az egyre szigorodó környezetvédelmi – károsanyag- és zajkibocsátási – határértékeknek.
Az egyszerűsödést erősítő trendnek bizonyul az is, hogy a Harley-Davidsonnál „kezd leszállni az éjszaka”. Mind az öt modellcsalád – Sportster, Dyna, Softal, V-Rod, Touring – „kinevelte a maga fekete bárányát”. Ott van például a fekete Iron 883-as Sportster, vagy az 1200-as Nightster, van fekete Dyna Wide Glide, Softail Blackline, Night Rod, Electra Glide Ultra Limited. Néhány évvel ezelőtt a Harley-tulajdonosok még rengeteg krómozott alkatrészt vásároltak, de mostanában már a fekete a „menő”. A Harley-érzés mindig arról is szólt, hogy a motorosok megvásároltak egy alapmodellt, majd azt igyekeztek a saját ízlésük szerint átalakítani. Az újabb modellek egyszerűsödésének többek közt azért is van létjogosultsága, mert felesleges, hogy a vevő alapból olyan extrákat is megvásároljon a géppel, amiket úgyis „le fog vágni”, át fog festeni. Talán a Harley-Davidson az a márka, amiből a legkevesebb eredeti, gyári állapotú példányt lehet látni az utakon, s egy egész iparág épül arra, hogy a tulajdonosokat ellássa gyári extrákkal vagy nagyon jó minőségű utángyártott alkatrészekkel. A még különlegesebb igények kiszolgálására pedig ott vannak a motorépítők. A Rockeren is olyan puritán például a lábtartó, akár egy régi Pannónián. Szinte „kiált” azért, hogy valaki egyedire cserélje…
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)