A mosoly asszonya – élet a Csapókertben
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2012.06.17. 11:34 | Frissítve: 2012.06.18. 12:11
Debrecen – Összetartó szomszédságok, történelmi kötődések, gyümölcsök és virágok is gazdagítják a Csapókertet. A városrész épített és természeti környezetét a legtöbben nagyon szeretik, ám olyan lakossal is találkoztunk, aki nem érzi jól magát benne.
A dimbes-dombos, homokos terület kiosztását 1675-ben engedélyezte a városi tanács. Hihetetlennek hangzik, de azok kaphattak parcellát, akiknek még nem volt szőlőjük. A Csapókert (mely szigetként terült el a legelőkön) úgy nyerte el a nevét, hogy a legközelebb esett a Csapó utcai városrész kapujához. A XIX. század végén csatolták Debrecen belterületéhez. A Sámsoni út, a vasúti sín, valamint a Budai Nagy Antal és a Kincseshegy utcák is határolják, viszont a Csapókert utca a Sámsonikert nevű városrészhez tartozik.
- Nagyon jó az ellátás, hiszen például gyógyszertár, orvosi rendelő, posta és óvoda is található itt. Kocsma nem sok van, de az nem is kell. Az viszont jó volna, ha ismét rendszeresen járőröznének gyalogos rendőrök a környéken – sorolta az 1969 óta csapókerti Furkó Lajos. Elmondta azt is, hogy szeretné eladni a házukat, de csak áron alul tudná értékesíteni, mivel annyira közel építették hozzájuk a Budai Nagy Antal utca úttestét, hogy járda is csak a túloldalban lehet.
A cseresznye- és eperfákkal, továbbá a mesebeli Liget térrel is megáldott városrésznek kultúrháza is van, mely éppen idén 50 éves. Eleinte Horváth Árpád Művelődési Ház volt a neve, 1990 óta működik Csapókerti Közösségi Házként.
Az úttal kapcsolatos észrevétele volt Pintye Ferencnének is:
- Öt éve kövezték le az utcánkat, a Báthori utcát. Igen ám, de emiatt nemcsak egysávossá minősítették, hanem egyirányúsították is. Ezzel nagyon sok embernek okoznak kellemetlenséget, mivel ha szabályosan akarnak közlekedni, akkor kerülniük kell. Pedig a szélessége meglenne ahhoz, hogy újra kétirányú legyen. A Jánosi utca is kétirányú, pedig szintén keskeny. Itt, nálunk is gyakorlatilag csak a jelzőtáblát kellene levenni – ecsetelte a hét éve ott lakó hölgy, aki egyébként nagyon elégedett a környékkel, és szereti a Csapókertet.
Érdemes közelebbről szemügyre venni a református templomot is. A Millennium téren 1936-ban épült imahely a közösségi háznál magasodik, az első önálló lelkésze pedig Dancsházy Sándor volt. A közelben található az iskola is, aminek ténylegesen honfoglalás-kori kötődése van, ugyanis 1896 novemberében adták át. Hadházy Dániel idejében lett nyolcosztályos, s ő alapította az első olvasókört is. Az ének-zenei oktatása miatt annak idején Kodály Zoltán által is felkeresett intézmény napjainkban a menekülttábor gyerekeit is oktatja-neveli. Munkájáért Menedék Díjjal tüntette ki az ENSZ Menekültügyi Főbiztossága.
Egy közeli presszóban a tulajdonossal elegyedtünk szóba. A férfi keserűen beszélt az őket is sújtó sok adóról, árat emelni azonban nem tudnak, hiszen így is alig megy be valaki. Hasonlóan kiábrándultan beszélt a faluközpontban egy másik férfi is. Mint elmondta, 55 éves létére nemcsak a Csapókertet, hanem az országot is el akarja hagyni. Őt speciel zavarja az iskola zaja is, de természetesen nem emiatt menne el, hanem legfőképpen a jobb munkalehetőségekért és a magasabb fizetésekért.
Velük szemben azért többnyire olyan emberekkel találkoztunk, aki jól érzik magukat a Csapókertben. Özvegy Lakatos Jánosné például már 22 éve él egyedül, de mindenkivel jóban van, és segíti a betegeskedő barátait. A 78 éves asszonyt a családja is látogatja; két lánya, négy unokája és két dédunokája van. Nem szereti, ha bántják egymást az emberek. Eljár a kultúrházba is, ahol vásárolni és „kiülni” is tud. Egy közeli, jó zöldségboltnak is örülne, mivel neki nincs helye a termesztéshez.
A városrész egy másik hölgynek is a szíve csücske:
- Tudod, kisfiam, minden nagyon jó itt, az én szeretett Csapókertemben! Én még fiatalkoromban jöttem ide, s itt élek már ötven éve. Megvan mindenünk, és a szomszédok is nagyon jók! Igaz, most nagyon zokogtam Trianon miatt… Hát hogy lehet tenni olyan borzalmat, hogy öt felé szakítanak egy országot?! – nézett az égre Kovács Lászlóné, aki a kertészkedést hagyta abba a kedvünkért a Verecke utcában.
A portolácskáit gondozta, amik hamarosan a szivárvány minden színében pompáznak az út és a kerítés mentén. Felegyenesedve pedig, vendéglátónk határozottan közölte:
- Nagyon szeretem a Csapókertet, el nem mennék semmi pénzért. Engem csak vinni lehet innen… majd a makkosba!
És mosolygott akkor is, miközben ezt mondta.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)